RUHUNA DEĞSİN

Böyle bu meret. Şarap, viski, bira içiliyor da tek başına, rakı gitmiyor galiba.

Açtım pencereyi, ay gelmiş yine karşıma. Yok, geceden vazgeçmek de zor galiba. Bu da ayrı bir meret olsa gerek. Uzun zamandır düşmüyordu aklıma, ama bu gece dedemi anımsadım. Öyle ay’a boylu boyunca uzanınca, dedemin köşesine çekildiği günleri anımsadım.

Anneme, “dedem hep neden bugünlerde kitap okuyor ki” diye sorduğumda, kitap değil Kuran okuyor demişti.

Anımsıyorum. Her perşembe Kuran okur, akşam ezanından sonra da rakısını koyar, bir parça peynir ve bir kase yoğurdunu alır, kuytu köşesine çekilip radyodaki temsili dinlemeye başlardı. Bir de hep çay bardağın da içerdi rakıyı.

Yine bir gün, dedem okuyordu. Karşısında sessizce ve sabırsızlıkla bitirmesini bekliyordum. Kitabı kapattı, kahverengi kapaklı televizyon dolabının, sağ tarafındaki gözün kapağını açarak Kuran’ı oraya kaldırdı. Daha sonra mutfağa geçti, elinde bir bardak rakı, bir kase yoğurt ve bir parça peynir ile yine köşesine geçti. Temsil başlamadan hemen geçtim yanına.

“Dedeciğim, neden hem Kuran okuyup hem rakı içiyorsun sen.”

Gülümseyerek yüzüme baktı;

“Çünkü Kuran’da güneşten, yıldızlardan ve insanların çok büyük icatlar yapacağından bahsediyor. Ben de merak ediyorum ve okuyorum.”

“Ama dedeciğim geçen gün komşu teyze içki içmek çok günah diyordu, duydum. “Yine Yorgo çok içmiş” diye de anlatıyordu.

“Gel yaklaş şöyle, yanıma otur.”

Dedem çok konuşan biri değildi, kendi halinde sesssiz, sakin ve babamın deyişiyle pırlanta gibi bir insandı.

Sabırsızlıkla “Dedeciğim, Kuran dua etmek için okunmuyor mu? Kuran’da Allah için dualar yok mu? Ay’ı da mı anlatıyor? İcat ne demek? Kuran neden Arapça? Sen Arapça da biliyor musun?” diye ardı ardına sordum.

“Bak şurada parlayan yıldızları görüyor musun? Takım yıldızı onlar, şu da büyük ayı, birde küçük ayı takım yıldızları var.”

“Dedeciğim gökyüzünde hiç ayı olur mu?” diye kikirdiyordum.

“Bak ‘GUGUŞ’ um.”

Dedem bana ve kardeşime hep Guguş derdi. Arnavutça bir kelime olduğunu düşündüğümden – evde babaannemle sürekli Arnavutça konuşurlardı- ve kulağıma da hoş geldiğinden sormadım hiç. Ama yıllar sonra öğrendim ki Arnavutça değil, dedece bir kelimeymiş.

Uzun uzun anlatmaya başladı sonra.

“Evet Kuran’da Allah’ın büyüklüğünü gösteren ve onu övgü ile anmamız gereken dualar var. Ama Kuran sadece bir dua kitabı değildir kızım. Kuran insanlara yol gösteren, iyi ve dürüst bir insan olmak için bize öğüt ve bilgiler veren ama anlaması çok derinlik isteyen bir kitaptır.”

“Ama içki içen insanlara kötü diyorlar. Kuran’da öyle mi diyor dedeciğim.”

“Kuran size zarar veren şeylerden uzak durun diyor Guguş’um. Ama en çok da insanlara zarar vermekten siz uzak durun diye anlatıyor.”

Bir yudum rakısından alıp, bir parça peyniri de ağzına attıktan sonra cebinden çıkardığı gümüş, üzerinde Arnavut Kartalı’nın olduğu köstekli saatine baktı. Anladım ki temsil saati yaklaşıyordu.

“Dedeciğim…”

“Büyük ayı takım yıldızının sekiz tane gezegeni varken, küçük ayı takım yıldızının sadece bir tane vardır. Nasıl parlıyor görüyor musun? İşte, sende büyüdüğün zaman o küçük ayı takım yıldızı gibi hep parlak tut kalbini.

Kalbin, bu yıldızdan daha da parlak, şu gördüğün Ay’dan daha aydınlık olsun. İşte o zaman insanları kırmaktan, onlara zarar vermekten hep uzak durursun.

Unutma. Adın Aylin senin. Kalbin adın gibi apaydınlık olsun.”

Anlamamıştım. İyi de bunun ne ilgisi vardı Kuran’la, içkiyle. Soramadım. Gözlerimden anlamış olacak ki;

“Büyüdüğün zaman bir gün sende Ay’ a bakıp da benim gibi rakı içtiğinde ne demek istediğimi anlayacaksın. Şimdi benimle temsil dinlemek ister misin?”

Kolunun altına girdim, gözlerim takım yıldızlarına takılı, başım dedemin omzunda, kulağımda anason kokan temsil.

Dedem ruhuna değsin, seni çok özledim…