İçimdeki Beni Ben Öldürdüm

Ahh Ademoğlu!

incir ağaçlarının buz kestiği bir Şubat gecesi

güneşin bulutlara sarınıp saklandığı,

toprağın beyaza büründüğü

zemheri karanlığında doğurmuş Magdalalı Meryem beni,

bundandır gecelerin kışına meyledişim…

yeniden doğuşu Mart’a saklamış belli ki…

kışın ayazı ıstırabın ateşi ile kesmişler göbek bağımı

makası da kör dillerle bileylemişler belli ki…

oysa; yalan ağız kenarlarında yuva yapmış

biley tutmuyor dilleri…

öz’ünü istedim herşeyin,

oysa özüm hayata düştüğüm vakit dökülmüş anamın rahminden…

-tekamülüm bitmediğinde fark ettim-

nefes aldırmıyor dikiş tutmayan yaraları anamın

göğüslerinden dökülüyor isyanım

bundandır

ana rahminde vermiş hükmümü

kordonu boynuma dolamış Tanrı

son arzumu söylemeden daha

nefesim düşmüş bacak aralarından anamın…

yamalamaktan yakalayamıyorum hayatı

dikiş tutmuyor afilli yalanların kalbi yoran acıları

içimde inceden inceye çürümeye başlıyor nefesim

“nefes alamıyorum” diye yakınırken herkes

içimde çürüyen nefesi verememek öldürüyor beni…

gölgesi ortaya çıkmayı bekleyen ağaç,

tahammülü yitik bir umutla tevekkül eden bir toprak gibi

suskunluğun dilimi yaktığı bu riyakar dünyada

teyellediğim sözlerimi kaldırıyorum tedavülden…

ne zaman ki silüetini kaldıramadım fanilerin

bir cüzzamlı gibi çürüyüp döküldü duygularım

vazgeçtim özünü aramaktan bu dünyanın

ruhumla kestim şah damarımı

kimseye yok bir sözüm

ölülere sitem etmekten vazgeçip

İÇİMDEKİ BENİ BEN ÖLDÜRDÜM…

şimdi saf tutuyor acılarım

rötar yapmış hayatımın önünde

yarını mühürlü bir ölüyle

ne yapabilirsiniz ki?

Aylin Tamakan Nergiz

Not: Klaros “sanat ve intihar” Kasım Sayısı