Anısına Sevgi ve Saygıyla / Sylvia Plath

KARA AĞAÇ

Tanıyorum dibi, diyor. Büyük ana köklerimle tanıyorum onu: 
Korktuğun şeydir bu. 
Ben korkmam: bulundum orada. 

Deniz midir bende duyduğun, 
Onun hoşnutsuzlukları mı? 
Yoksa çılgınlığın olan hiçbir şeyin sesi mi? 

Aşk bir gölgedir. 
Nasıl da uzanır ve ağlarsın ardından 
Dinle: bunlar onun toynak sesleri: çekip gitti, bir at gibi. 

Bütün gece dörtnala gideceğim böylece, coşkunca, 
Başın bir taş, yastığın küçük bir çimenlik olana dek, 
Yankılanarak, yankılanarak. 

Yoksa zehirlerin sesini mi getirmeliyim sana? 
Şimdi yağmurdur bu, bu büyük sukût. 
Ve budur onun meyvesi: kalay-beyazı, arsenik gibi. 

Günbatımlarının gaddarlığından eza çektim. 
Kavruldum köke dek 
Kızıl liflerim yandı ve dayandı, tellerden oluşan elim. 

Sopalar gibi uçuşan parçalara bölünüyorum şimdi.
Böylesi şiddetli bir rüzgâr
Hoş görmez hiçbir seyirciyi: çığlık atmalıyım.