İpek böceği…

Gecenin siyahisini yaran ilk ışıklar puslu camlardan içeri dolarken, gözlerinden süzülerek yüreğini kamaştırdı. Kırmızı, üzerinde altın renkli urartu desenleri olan ipek örtüyü üzerinden usulca çekti. İlk selamını güneşe verdi. ‘’Günaydın’’.

Güneş hüzmeleri gözlerine oyunlar yaparken, gözlerini tamamen ona teslim etti. Elini komidinin üzerinde gezdirdi. Hali hazırda hep baş ucunda bulunan sedef işlemeli kemik tokası ile saçlarını gelişi güzel topladı. İçinde büyüyen canlının varlığı ile ağır adımlarla pencereye yöneldi. Hep dağlara gözlerini dikmesinden olsa gerek, her sabah güneşin dağların ardından kendisine verdiği selamı göz ardı etmesi. Pek de adilane değildi. Gözü dut ağacına ilişti. Gölgesi nasılda serinletiyor minik minik uçuşan sinekleri. Aşkın kanı bulaşmış ta, kızartmış, karartmış beyazlarını. Salkım salkım aşk kokan dut ağaçları.

‘’Dut ağacının üzerindeki ipek böceği gibiyim. İpek böceği de küçücük mini minnacık değil midir? Gece gündüz, durmadan, kozasını sarıp ta hapsetmez miydi kendini? Sarıp sarmalayıp, görünmek istemeyen kendisi değil miydi? Şimdi kozasını yırtan rengarenk bir kelebek gibi miyim?’’

Gülümsedi. İçinde var olan şey neden bu denli özlenirdi? Acaba kelebekler de dutlardan mı alırdı renklerini? Aslında bu sevdiği mevsim değildi, ama güneşe yaklaşmanın huzurunu hissetti. Kokusu güzeldi.

Birden burnuna kokusu geldi. O koku işte. Sabahın ilk ışıkları ile odaya dolan koku. Yıllardır geceden kurmayı bıraktığı, kahvenin kokusuydu. Ama o gece kurmaya karar verdiğini unuttuğunu anımsadı. Hazırdı.

Bir sigara yaktı. Gök kubbeye zikir eden ağaçlara, dallarına tutunan yapraklara ve yaprağın üzerinde ki ipek böceğine söz. Bugün bir öykü yazacağım.

A.Tamakan